#6

I tak minął tydzień.
Czysty. Dziś w końcu było w miarę łatwo. Fluoksetyna działa i bardzo mnie to cieszy.
Chciałabym opisać Wam moją historię. To chyba dobry moment, gdy nie kieruje mną głód, wyrzuty sumienia, ani smutek. Mogę w miarę klarownie opowiedzieć co się działo.

Zaczęło się kiedy miałam 13 lat. Nigdy siebie nie lubiłam, ale to był okres, kiedy nielubienie przeszło w nienawiść. Sylwetkę miałam niezłą, byłam szczupła, i tak naprawdę nie chciałam nic z nią robić. Jeszcze. Kompleksy, które wtedy miałam, zamiast przeminąć z wiekiem rosły. Dwa lata później zaczęły się pierwsze ograniczenia. Na początku łagodne. Zdrowe odżywianie, unikanie słodyczy.
Przeszkadzało mi we mnie wszystko. Mój wzrost (178 cm...) waga (wówczas 58 kg, więc teoretycznie byłam szczupła, ale lustrzane odbicie mówiło mi co innego). Kiedy zauważyłam, że nie chudnę ograniczyłam się znacznie bardziej. Liczenie kalorii stało się obsesją. Początkowo do 1000, później 800.... a później 600 wydało mi się przegięciem.
Moje BMI  spadło poniżej 16.
Wtedy zaczął się bardzo ciężki czas. Nie miałam siły na nic. Większość czasu spędzałam śpiąc- to była jedyna czynność, która mnie nie wykańczała.
Mama próbowała ze mną rozmawiać, ale byłam głucha na wszelkie argumenty.
Była przerażona wszystkim, co się ze mną działo. Groziła zabraniem mnie do szpitala, pilnowała mnie przy posiłkach, ale zawsze udawało mi się jakoś wymigać.
W końcu nawet w szkole, zauważyli, że mam problem. Po telefonie pilnowanie przybrało na sile.
Zaczęłam jeść... i tyć. Próbowałam zwracać posiłki, ale początkowo było to bezskuteczne. Jedzenie z największego wroga, stało się odskocznią, od wszystkiego co złe.
Jadłam wszystko w ogromnych ilościach, czułam błogą ulgę, ale tylko przez chwilę. Potem pozbywałam się tego. Wymioty, głodówki, tabletki przeczyszczające....

Tak minęły następne lata. Ważyłam już nieźle ponad 70 kg, kiedy trafiłam do psychiatry. Było to w zeszłe wakacje. Wszyscy twierdzili, że mam silną depresję, ale lekarka potwierdziła, że moim głównym problemem jest bulimia.
Wtedy była pierwsza terapia, pierwsze leki i duży spadek wagi- do mniej więcej 63 kilogramów.

Po rezygnacji z terapii (była koszmarna i bezskuteczna- moja nienawiść do siebie wcale nie zmalała) chudłam i tyłam, chudłam i tyłam...
Ostatecznie moja waga zatrzymała się w granicach 60-65 kg. Spore wahanie, ale i tak mniejsze niż miałam.

Teraz wróciłam do leków i terapii, by chudnąć i nie nienawidzić siebie. Jem zdrowo i staram się żyć i walczyć.
Uwierzyłam, że możliwy jest dobry koniec tej historii.

Trzymajcie się ciepło i walczcie o siebie! Życie jest najcenniejszą rzeczą jaką mamy.